Και εκεί που κυλούν όλα καλά [όσο αυτό είναι δυνατόν],σου έρχεται μια αναπάντεχη πόρτα....Πόρτα ναι.....Αυτό το μεγάλο συνήθως ξύλινο μέρος του σπιτιού και κάθε κτιρίου......Και σα να μη φτάνει που "τρως πόρτα"-μάλλον κυριολεκτικά αυτή τη φορά-σημασία έχει κ από ποιον την τρως......Καλείσαι να παραμείνεις ψύχραιμη.....Να μην ουρλιάξεις που σου έρχονται απανωτά χτυπήματα.......Έχεις δίπλα σου την Φωτεινή,η οποία σίγουρα είναι να ξεκαρδιστεί και επιπλέον σου εμφανίζεται κ η συμπάθειααα.....Είναι πολύ λίγες οι λέξεις για να περιγράψουν τέτοιες στιγμές!!!Προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία κ χιούμορ....αλλά είναι κάπως δύσκολο......Μα πως ξαφνιάζομαι έτσι κάθε φορά....??!!!!Και προσπαθείς να το ξεπεράσεις κ να μπεις για την επόμενη ώρα.....Καλείσαι να λύσεις ασκήσεις...-με τι μυαλό,ρωτάω εγώ-.....Κάνεις φιλότιμες προσπάθειες.....Δεν αρκούν......Και κυρίως δεν αποδίδουν...Αυτό είναι τις αφήνεις στην άκρη.....Επόμενο διάλειμμα.....Βαθειές αναπνοές.....Μέσα ξανά για την τελευταία ώρα.....Ωπ...όχι.....Κι όμως τρως κ άλλη πόρτα.....Από την "φίλη"....μα τι θα γίνει σήμερα Θεέ??Θα μας κουφάνεις τελείως??Έστω...πας για μάθημα.....Το τι χαρά παίρνεις με αυτά που λέει η καθηγήτρια.....Και γυρνάς σπίτι για να συνεχίσει να σε "χτυπάει" η μοίρα.....
Αντιμέτωπη με τόσα πολλά.....Σε 4 μόνο ώρες......Μια πραγματικά δύσκολη ημέρα.....[Νοσταλγώ τα ψηλά μου βουνά....των άστρων τις θωριές και το όνειρο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου