Με μια κάπως καλή διάθεση....λίγο αρρωστιάρικη βέβαια,αλλά υποφερτή....Να περνώ το χρόνο μου σε χορούς συλλόγων που είτε θα συναντώ ανθρώπους που αγαπάω,είτε θα γυρνάω υπό την επήρεια του κακού ματιού....Ε ναι,χτες τα έπαθα και τα δύο.....Από τη μία να νιώθω απόλυτα άρρωστη και από την άλλη,να περνάω καλά.....Όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς δεν μπορείς να μην περάσεις καλά εξάλλου....
Χτες θυμήθηκα όμως.....Θυμήθηκα ανθρώπους αγαπημένους που έχω χαθεί....Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κι ότι πιο ευχάριστο...Είναι όμως μέρος της διαδικασίας....Και ασυναίσθητα τραγούδησα ένα κομμάτι της μεγάλης μου αγάπης.....<....κλαίω γιατί σε ξέχασα και όχι που δεν σε έχω....>.....Κάπως έτσι...Βασικά όχι ακριβώς έτσι αλλά δεν έχει τόση σημασία....Σημασία έχει που θυμήθηκα διάφορα πράγματα....Στεναχωρήθηκα-χάρηκα...Κι αυτό μέρος της διαδικασίας....Έκανα κάτι σαν απολογισμό του καλοκαιριού-του 2010....-ποιος ξέρει?!-....Πάντως έζησα αυτό που λέμε νοσταλγία.....Και για πρώτη φορά αναζήτησα το καλοκαίρι...Το καλοκαίρι της ξεκούρασης-της ελευθερίας-της Ελευθερίας-της βόλτας-του βουνού πολύ-της θάλασσας λιγότερο-του ξαδέρφου-της γραφής-της φωτογραφίας-της αγάπης-της ηρεμίας......Ένιωσα για πρώτη(!!!!) φορά τόσο πλήρης στην ιδέα αυτού του καλοκαιριού!!Με την ζωή μου σε τάξη.....
-Βάζω κι ακούω το μέτρημα....
-Δεν μέτρησες όμως σήμερα...
-Έκανα αναπροσαρμογές.....
-Πάσο...
(Επιτέλους αποστομώνω τον εαυτό μου στο άψε-σβήσε)
Όταν θυμάσαι κάποιους ανθρώπους είναι σαν να ξαναμετράς άραγε??Ίσως αυτή η αναπόληση να μην ήταν μόνο όλα αυτά που είπα.....ίσως να συνοδευόταν και από την ασφάλεια....Ασφάλεια...δεν ξέρω αν μου αρέσει σαν λέξη.....αλλά ίσως να το είπα κ από ασφάλεια....για την ασφάλεια όταν είμαι με τους ανθρώπους μου.....πνευματική κυρίως....
-Ακούς λάθος τραγούδι όμως τώρα...
-Σα να χεις δίκιο.....Μα τώρα το ακούω και αυτό θέλω....
Επίσης σήμερα,έκανα μια εργασία και πραγματευόμουν τους λόγους που απουσιάζει ο διάλογος από τις ζωές μας....Αυτό που εντόπισα δεν αφορά μόνον τον διάλογο....Έχουμε γενικά την τάση σήμερα να φοβόμαστε την αλλαγή.....Φοβόμαστε να την δεχτούμε και ακόμα πιο πολύ να την αφήσουμε να μας αλλάξει....Φοβόμαστε το ενδεχόμενο να καταποντιστούν αυτά που ως τώρα πιστεύαμε....Πόσο λάθος....Πόσο απόλυτοι είμαστε....Δεν αφήνουμε την αλλαγή να περάσει από πάνω μας...Να επιδράσει ουσιαστικά....Κι όμως αν οι περισσότεροι άνθρωποι το έκαναν μία φορά θα βίωναν την χαρά της αλλαγής και της προσαρμογής στα νέα-προσωπικά-δεδομένα....
Χτες θυμήθηκα όμως.....Θυμήθηκα ανθρώπους αγαπημένους που έχω χαθεί....Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κι ότι πιο ευχάριστο...Είναι όμως μέρος της διαδικασίας....Και ασυναίσθητα τραγούδησα ένα κομμάτι της μεγάλης μου αγάπης.....<....κλαίω γιατί σε ξέχασα και όχι που δεν σε έχω....>.....Κάπως έτσι...Βασικά όχι ακριβώς έτσι αλλά δεν έχει τόση σημασία....Σημασία έχει που θυμήθηκα διάφορα πράγματα....Στεναχωρήθηκα-χάρηκα...Κι αυτό μέρος της διαδικασίας....Έκανα κάτι σαν απολογισμό του καλοκαιριού-του 2010....-ποιος ξέρει?!-....Πάντως έζησα αυτό που λέμε νοσταλγία.....Και για πρώτη φορά αναζήτησα το καλοκαίρι...Το καλοκαίρι της ξεκούρασης-της ελευθερίας-της Ελευθερίας-της βόλτας-του βουνού πολύ-της θάλασσας λιγότερο-του ξαδέρφου-της γραφής-της φωτογραφίας-της αγάπης-της ηρεμίας......Ένιωσα για πρώτη(!!!!) φορά τόσο πλήρης στην ιδέα αυτού του καλοκαιριού!!Με την ζωή μου σε τάξη.....
-Βάζω κι ακούω το μέτρημα....
-Δεν μέτρησες όμως σήμερα...
-Έκανα αναπροσαρμογές.....
-Πάσο...
(Επιτέλους αποστομώνω τον εαυτό μου στο άψε-σβήσε)
Όταν θυμάσαι κάποιους ανθρώπους είναι σαν να ξαναμετράς άραγε??Ίσως αυτή η αναπόληση να μην ήταν μόνο όλα αυτά που είπα.....ίσως να συνοδευόταν και από την ασφάλεια....Ασφάλεια...δεν ξέρω αν μου αρέσει σαν λέξη.....αλλά ίσως να το είπα κ από ασφάλεια....για την ασφάλεια όταν είμαι με τους ανθρώπους μου.....πνευματική κυρίως....
-Ακούς λάθος τραγούδι όμως τώρα...
-Σα να χεις δίκιο.....Μα τώρα το ακούω και αυτό θέλω....
Επίσης σήμερα,έκανα μια εργασία και πραγματευόμουν τους λόγους που απουσιάζει ο διάλογος από τις ζωές μας....Αυτό που εντόπισα δεν αφορά μόνον τον διάλογο....Έχουμε γενικά την τάση σήμερα να φοβόμαστε την αλλαγή.....Φοβόμαστε να την δεχτούμε και ακόμα πιο πολύ να την αφήσουμε να μας αλλάξει....Φοβόμαστε το ενδεχόμενο να καταποντιστούν αυτά που ως τώρα πιστεύαμε....Πόσο λάθος....Πόσο απόλυτοι είμαστε....Δεν αφήνουμε την αλλαγή να περάσει από πάνω μας...Να επιδράσει ουσιαστικά....Κι όμως αν οι περισσότεροι άνθρωποι το έκαναν μία φορά θα βίωναν την χαρά της αλλαγής και της προσαρμογής στα νέα-προσωπικά-δεδομένα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου